Mijn avontuur op Fraser Island!

Maandag 14 december 2015
Zo, voelde me gelukkig beter vorige week donderdag, daar was ik wel blij mee!
Ik was er die avond achter gekomen dat er toch een korting was voor Lone Pine!! Ik vertelde degene die mij zei dat de boot $50,- kostte, dat het $72,- en hoe dat best een goede deal was, omdat de entree erin zit. Hij zei dat het dan toch nog duur was, omdat bij hun de entree $28,- was….dus ik vertelde hem dat ik wel $35,- had betaald en dat degene bij wie ik hem kocht zei dat er geen korting was, dat ik hem zelfs nog de poster had laten zien, maar dat dat volgens hem iets anders was. Kreeg ik geld terug! Kijk dat was dan weer mooi, goed dat ik die man zag en het hem vertelde anders had ik dat geld nooit terug gekregen!
Goed, vrijdagochtend weer vroeg wakker. Lekker gedoucht en aangekleed en op mijn gemak ontbeten. Om een of andere reden is het iedere keer toch weer moeilijk om alles in mijn koffer te krijgen, begrijp er niets van. De eerste keer ging het er toch ook in en ik heb nog geen extra boeken gekocht die mee moeten!
Maar het is toch weer gelukt. Check out is om 10 uur, dus voor die tijd was ik al beneden. Er is een café waar ik nog even een kop thee ben gaan drinken. Ik dacht dat mijn bus rond kwart voor 1 zou gaan, maar toen ik beter keek bleek er kwart voor 3 te staan. Dat scheelt even 2 uur! Helaas moest ik dus al die tijd wachten.
Ik wilde eigenlijk gewoon in de lobby van de hostel gaan kijken wat ik volgende week ga doen, maar het café sloot al om 11 uur en de lobby was zo vol er was geen ruimte om ergens goed te gaan zitten. En buiten was echt al te heet.
Uiteindelijk ben ik bij de supermarkt nog wat water gaan halen voor onderweg en ik ben vast naar de bus terminal gelopen. Niet dat dat ver weg is, maar er was in de buurt gewoon geen andere plek om te zitten. Ik had gehoopt dat er binnen airco zou zijn, maar helaas! Bij de foodcourt stonden wel de ramen open, waar heel af en toe een beetje frisse lucht door naar binnen kwam, maar dat was het.
Eerlijk gezegd was ik het al helemaal zat! Ik had het heet, was moe en kon ook niets bedenken voor volgende week. Uiteindelijk heb ik gegeten en wat op mijn tablet bekeken en rond kwart voor 2 ben ik naar de wachtruimte voor de bus gegaan. Ook daar viel niet veel te beleven, maar het was er niet zo warm, of ik was er inmiddels al aan gewend.
Om half 3 werd er omgeroepen dat ik naar de bus kon, jippie!! Ik ging naar Noosa Heads, om daar vandaan een weekend naar Fraser Island te kunnen. De rit zou zo’n 3 uur duren. Er waren niet veel mensen, dus ik had lekker een plek vooraan….FOUT!!!! Het was hartstikke druk in Brisbane, iedereen was op weg naar huis. Met iedere keer dat optrekken en afremmen werd ik echt straalmisselijk!! En dat heb ik niet snel in een bus, maar op een of andere manier was die plek ook gewoon niet fijn. Ik heb maar een pilletje genomen en die helpen goed, want ik heb er verder geen last meer van gehad.
Daarbij had de chauffeur een tik of zo, want om de zoveel tijd schudde hij met zijn hoofd, mompelde hij iets en hij deed iets vreemds met zijn handen…dat wil je helemaal niet zien als passagier!!!
Goed, het duurde een uur om de stad uit te komen en toen konden we eindelijk een beetje doorrijden, begon de stoel te schudden! Ik dacht dat het alleen mijn stoel was, maar ik zag dat de chauffeur ook zat te trillen op zijn stoel, dus ik was niet de enige. Geen idee of het van de weg kwam of dat er iets met de bus was. Gelukkig duurde het niet aan een stuk door, af en toe hield het op en dan begon het weer, heel apart.
De rit naar Noosa Heads komt oa langs de Glass Mountains en Australia Zoo. Ik heb van de bergen geen foto kunnen maken helaas. Australia Zoo is de dierentuin die door Steve Irwin is opgezet, hartstikke druk! Als ik ’s morgens de bus had genomen, dan had ik hier een dag kunnen doorbrengen, maar daar had ik niet zoveel zin in. Kan me niet zoveel schelen dat Mr. Irwin dit heeft opgezet, ben niet zo’n echte dierentuin fan.
Zodra de bus hier stopte, ben ik op een andere plek gaan zitten! De chauffeur had het scherm voor het raam waar ik nog net doorheen kon kijken wat naar beneden getrokken, vraag me niet waarom, want de zon scheen helemaal niet, maar daardoor kon ik niets meer zien. En naar links kijken was ook niet fijn, want er was weerkaatsing van de andere kant, dus je zag niets.
Nee, lekker een andere plek, veel beter! Ondertussen moest ik al gigantisch nodig plassen! Ik had die pil met water ingenomen en de airco stond voluit, dus het was hartstikke koud in die bus! Nu kun je de blazers boven je hoofd regelen, maar niet de algemene. Ik heb mijn jas aangedaan en gebeden dat we heel snel zouden aankomen! Er was wel een toilet in de bus, maar ik vind dat niet zo fijn, daarbij was de weg ook geen rechte, daar hou ik helemaal niet van!
Maar goed, gelukkig kwamen we op tijd in Noosa Heads aan! Er was een kleine kaart waarop de wc’s stonden aangegeven, dus daar ben ik eerst naartoe gegaan!!! Wat een opluchting zeg!! Daarna heb ik weer even op het kaartje gekeken om te zien waar de hostel was. Volgens het boekje met alle hostels in Australië moest ik bellen om opgehaald te worden, maar volgens google kon ik er gewoon naartoe lopen. En dat bleek ook het geval, de bushalte was er praktisch tegenover! Was alleen wel heuvelop, best hoog en stijl ook, erger dan in Brisbane!
Ik kreeg een sleutel voor de kamer, deze keer helaas geen eigen kamer, die hadden ze niet meer. Het was een kamer voor 5 personen, gelukkig wel allemaal meiden, op de website stond mixed rooms. (iets wat ik écht nooit meer wilde doen vanwege een eerdere ervaring, maar er zat niets anders op dacht ik, was blij dat ze toch ook alleen dames hadden!)
Omdat het al tegen 6 uur liep, was ik natuurlijk een van de laatste die erbij kwam en was er niets anders over dan een bovenste bed….dat was wel balen! Heb een beetje provisorisch mijn lakens op bed gedaan, was maar voor 1 nacht en wilde niet al te veel lawaai maken.
Ik kon mijn koffer hier gratis stallen, omdat ik voor het weekend alleen maar een tas mee kon nemen. Dat was wel fijn, had alleen 10 minuten om te pakken wat ik nodig had en de koffer in de storage te zetten, want de receptie sloot om 7 uur….shit, dat was echt niet fijn! Had op mijn gemak willen kijken, want ik had echt geen idee wat ik mee moest nemen, maar ik ging zaterdag al om kwart over 6 weg, dan was de receptie nog niet open. Dan zou ik dus geen sleutel van die storage kunnen krijgen…Nu had ik ook mijn koffer in Brisbane kunnen laten staan, maar dat kostte geld en ik vond het niet zo’n prettig idee om hem helemaal daar achter te laten. Nou ja, het is zo goed als gelukt, later bedacht ik dat ik geen spullen had gepakt om mijn telefoon op te laden enz, maar dat moest dan maar zo!
Noosa Heads was niet echt mijn stad voor zover ik het die vrijdagavond kon zien. Het is een echte strand/feest stad, voelde me er niet op mijn gemak. Ik heb bij Betty’s Burger een hamburger gegeten, was echt rundvlees, geen McDonalds burger. Maar er zat iets te veel peper in en de frietjes waren ook iets te zout wat mij betrof. Het was er ontzettend druk en ik had een tafel precies in het midden…in mijn eentje…dat is niet zo’n fijne plek om te zitten. Je hebt het idee dat je te kijk zit en iedereen moest langs mijn tafel om naar buiten te kunnen. Ik ben er dan ook niet zo lang blijven zitten!
Na het eten heb ik nog wat water gekocht bij een 7eleven en ik ben terug gegaan naar de hostel. Daar is vlakbij de receptie een restaurant/bar, luide muziek, hartstikke druk. Natuurlijk dronkenlappen die een partijtje tafeltennis niet normaal konden spelen…zucht.
Maar goed, ik ben aan een tafel gaan zitten en ik heb wat zitten schrijven op mijn tablet. Rond half 10 ben ik naar mijn kamer gegaan om naar bed te gaan, het zou een vroege dag worden en waarschijnlijk een korte nacht…
Inderdaad, geloof dat er een bordje hing dat het lawaai om 11 uur op zou moeten houden, maar de muziek in de bar stopte er ook pas rond half 12 mee. Het was hartstikke heet in de kamer, dus de ramen stonden open en we zaten tegenover het restaurant…kon alles letterlijk horen. Daarbij liepen er mensen langs op weg naar de wc’s en de keuken, er liep een houten vlonder langs, dat is nogal gehorig. Vooral als je mensen hebt die niet zachtjes kunnen lopen. En er was nog iemand nieuw gekomen die avond, alleen was zij niet zo slim geweest om de lakens er al op te leggen voordat iedereen lag te slapen, nee na half 12 moest zij die lakens er nog op leggen, ging uitgebreid met plastic zakjes in de weer en deed ook nog even haar licht aan….zucht, dit is dus waarom ik mijn eigen kamer neem als het kan!
Denk dat ik uiteindelijk wel in slaap gevallen ben, maar ’s nachts moest ik ontzettend nodig naar de wc. Ik had nog maar een paar uur te gaan voordat ik echt op moest staan, maar dat ging ik niet redden, dus er zat niets anders op dan het bed uit te klimmen…
Goed, ik ben rond half 6 opgestaan, lakens eraf gehaald, met de Franse slag gewassen, aangekleed en richting bushalte gelopen. Waar een mega 4wheeldrive op me stond te wachten! Voelde me een beetje vervelend dat het me toch niet gelukt was om alles in alleen mijn rugzak te proppen, maar er werd niets van gezegd en later stapte er iemand in die zelfs een koffertje mee had, dus er was niets aan de hand.
Om kwart over 6 was ik de eerste die met Henning, onze gids en chauffeur voor het weekend, meeging. Ik kon dus kiezen waar ik ging zitten…dacht laat ik op de eerste stoel gaan zitten, dan heb ik meer beenruimte. Toen we eenmaal reden dacht ik aan de greyhound waar ik de dag ervoor mee was gereden en had alweer spijt van mijn keuze!!! Ik heb eigenlijk nog nooit in zo’n bus/auto gezeten en het rijd echt niet fijn. De bus rijd op mega wielen, vrachtwagenwielen en op het asfalt is dat heel apart. Daarbij is dat ding zo groot, dat rotondes half genomen worden zeg maar!
Er stond in de brochure dat we ontbijt zouden krijgen, maar dat zou nog wel even duren. Ik had een banaan mee, daar ben ik maar snel mee begonnen. En al snel ook een pil genomen, want het ging weer niet echt goed.
Ben ik blij dat ik dat gedaan heb zeg!!!! Nadat we iedereen hadden opgehaald gingen we via achterwegen naar Tin Can Bay…echt een dollemansrit man!!! Linksom, rechtsom, omhoog, omlaag….mijn hemel!! Als ik het goed zag mocht je hier 80 rijden (zelfde als in NL kilometers), maar ik verdenk Henning ervan het gaspedaal flink te hebben ingetrapt!!!!
In Tin Can Bay konden we dolfijnen voeren, daar stond een mooie foto van in de brochure en was ook een van de redenen dat ik voor een heel weekend had gekozen…maar het bleek een mega tourist trap te zijn!!!
Bij een café was een klein stukje strand waar je het water in kon lopen om een dolfijn te voeren. Je kreeg een emmertje met een kleine is erin, vreemd beest, heel klein, rond en een groot oog, dat me aan zat te staren!
Dit blijkt dus een vast ritueel te zijn, rond 8 uur ’s morgens komen de dolfijnen langs om van toeristen een vis in ontvangst te nemen. De dolfijnen komen wel uit het wild zeg maar, ze worden daar niet vast gehouden. Het zijn Australian Humpback dolfijnen, ze zijn grijs, maar krijgen naarmate ze ouder worden een rozige kleur rond hun neus, met vlekken, heel apart. Had deze soort nog nooit gezien.
Er stonden vrijwilligers bij die alles in banen leiden. Er waren 4 dolfijnen en naast iedere dolfijn stond een vrijwilliger. Mensen konden naar een van deze dolfijnen lopen en de vrijwilliger vertelde dan wat je moest doen. Ik mocht de vis geven aan Mystique, de leider van de groep. Ik moest de vis onderwater houden en voor ik het wist was hij weg! Heb er geen foto van kunnen nemen, zo snel ging het! Geloof ook dat ze willen zorgen dat de dolfijnen zo snel mogelijk weer weg konden, dat ze niet het gevoel zouden krijgen er vast gehouden te worden. Maar zo te zien waren ze er al aan gewend. En de aalscholvers ook! Mensen werden gewaarschuwd hun vis in de gaten te houden, anders werden ze door die vogels gestolen! Er werd er ook regelmatig een weg gejaagd met vlaggen.
Ach het was wel grappig, ik had nog nooit een dolfijn gevoerd, maar had wel iets anders verwacht. Het had niet perse gehoeven eigenlijk.
Hierna reden we naar Rainbow Beach, waar we nog een paar mensen gingen ophalen en Henning gooide nog wat extra benzine in de auto en liet wat lucht uit de banden lopen om er beter mee over het zand te kunnen rijden.
Hier namen we ook een pontje naar Fraser Island. Dit eiland is de grootste zandbank, volgens mij ter wereld. Henning vertelde veel, met redelijk droge humor, maar ook dingen die niet interessant waren…het was een Duitser die al 11 jaar in Australië woont, maar het accent is er nog steeds. Ben bang dat ik niet altijd kon verstaan wat hij zei en hem ook af en toe gewoon “uit zette” zeg maar!
Maar goed, het eiland is echt alleen maar zand, alhoewel, grotendeels dan, want aan de andere kant is er ook een regenwoud, groeit ook wel op zand…
De eerste paar meter was nog leuk, racen over het strand! Maar toen name Henning ergens een bocht en gingen we het land in….over een weg die gewoon niet te beschrijven is…”hobbelig” is echt een mega understatement, we gingen echt alle kanten op in die auto! Ik was blij dat ik een gordel om had en dat ik mijn tassen op de stoel naast mij had vastgezet! Ongelooflijk!
Aan het einde van deze rit hielden we een koffiepauze op het strand bij een creek…geloof dat iedereen blij was dat we even uit die auto konden! We kregen thee of koffie met een mini muffin of brownie, geloof dat dit dan het ontbijt was waar ze het over hadden. Was erg blij dat ik een banaan en een notenreep mee had genomen!
Daarna reden we naar het noorden van het eiland, naar het Maheno scheepswrak. De vloed was weg, dus we konden lekker over het strand rijden! Helaas begon het te regenen en dat heeft het zo’n beetje de hele rest van de dag gedaan. Onderweg zagen we wel 4 dingo’s, iets wat volgens Henning de laatste tijd niet meer voorgekomen was! Uiteraard kan het ook steeds dezelfde zijn geweest, is echt onmogelijk om te zeggen! Volgens Henning was dit de puurste vorm van dingo, er zijn geen honden op dit eiland, dus geen interraciale verbindingen om het zo maar even te zeggen!
Nou, daar dus ergens op het zand ligt het wrak van de SS Maheno, een schip dat als ziekenhuis schip heeft gediend tijdens een oorlog en daarna als een soort Titanic dienst deed. In 1935 zat zijn tijd erop en is het door een ander schip naar Japan meegenomen naar een schroothoop…maar door een wilde storm en het feit dat ze alle onderdelen om met het schip te varen er al af hadden gehaald, raakte het los en eindigde op dit eiland…waar het dus al vanaf die tijd ligt weg te roesten…Snap niet zo goed waarom, maar Henning zei dat het inmiddels al kleiner was geworden en dat het over zo’n 10 jaar wel helemaal weggeroest zal zijn… en er is niemand die zich daar druk over maakt??? Het zal wel, vond het een beetje vreemd!
Daar vandaan reden we door naar Indian Head, een rotsformatie zo genoemd door kapitein Cook. Het is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Australië, want hier werden op een kerstavond in 17 of 18 zoveel (weet het niet meer precies) zo’n 80 vrouwen, kinderen en oudere Aboriginals van de rots gegooid, om als voer voor de haaien te dienen. Nu kun je er naar boven lopen en heb je een mooi uitzicht over vooral heel veel water!
Ik ben niet naar boven gegaan, ik liep op mijn sandalen en er was geen normaal wandelpad, je moest zig zaggend naar boven via de rotsen. En daar had ik niet zoveel zin in, met die sandalen aan heb ik geen vaste grip onder mijn voeten. Maar geen probleem, het uitzicht op de zee was geweldig! Het waaide inmiddels best hard en de golven waren heel gaaf! Ik heb lekker veel foto’s gemaakt en gewacht tot iedereen weer terug was. Door de harde wind was er een soort zandstorm gaande op het strand, dat was ook heel gaaf om te zien!
Zodra iedereen weer terug was zijn we weer op pad gegaan naar Eli Creek, met onderweg een stop bij Red Canyon. Een rode rotsformatie waarvan word gezegd dat alleen de Aboriginal vrouwen hier naar mochten kijken…weet ff niet meer wat hier de bedoeling van was, maar het is mooi om te zien!
Helaas begon het weer te regenen. Ook toen we bij Eli Creek waren. Het was de bedoeling dat we hier gingen zwemmen, maar met dit weer had niemand daar echt zin in. Er waren er wel een paar die het water in gingen om dan weer terug naar het begin te lopen, maar ook daar zag ik mij niet toe geroepen. Het water was een beetje melkachtig, er stond een bordje bij dat je moest uitkijken als je liep dat er ook kuilen waren, die je nu niet kon zien natuurlijk. Er was iemand uit de groep die door zo’n kuil te water ging! Gelukkig had ze haar bikini aan onder haar korte broek, dat scheelde dan weer!
We gingen de nacht doorbrengen in Happy Valley, een resort. Daar zouden we pas tegen 4 uur aan moeten komen, maar niemand wilde lang bij Eli Creek blijven, dus waren we er al eerder. Gelukkig konden we onze kamers in! Je kon kiezen tussen een private cabin of een gedeelde cabin met 3 andere mensen. We hadden een groep van 19 mensen, waarvan er een paar een cabin hadden. Helaas kon je die niet in je eentje boeken, dus ik had een bed in een kamer van 4. Het was wel mooi opgezet, het was een soort complex met 5 kamers en 4 badkamers, er aren 3 kamers voor 4 mensen en 2 kamers voor 2 mensen. Wij lagen met z’n drieën op de kamer. In het midden was een soort aanrecht met een grote koelkast en een waterkoker, waar je thee en koffie kon zetten.
Ik heb me eerst gedoucht, moest echt al dat zand van mijn voeten af hebben, getver wat is dat toch een vervelend gevoel!!! Alhoewel mijn hielen wel mooi glad werden van het schurende zand!! Haha
Er was een winkeltje, open tot 5 uur en om 6 uur stipt moesten we in het restaurant zijn om te gaan eten. We hadden nog ruim te tijd, had geen zin om naar het winkeltje te gaan, het regende nog steeds! Ik heb lekker geschreven en puzzels gedaan en om 10 voor 6 ging ik richting restaurant.
’s Morgens konden we al aangeven wat we wilden eten, kon kiezen uit vlees, vis, kip of vegetarisch. Ik had gekozen voor de vis, wat een soort fish n chips werd. Het was teveel en de vis was niet erg lekker eerlijk gezegd, ik heb dan ook niet alles opgegeten. We waren snel klaar en hadden nog de hele avond voor ons, terwijl we allemaal het gevoel hadden alsof we er al een hele dag op hadden zitten!
Ik zat bij een Engels stel aan tafel, gezellig mee zitten kletsen. Toen ik vertelde dat ik bij Avalon werkte, bleek dat het meisje als reisagente in Engeland veel van deze riviercruise reizen verkocht! Dat was wel apart!!
Nog wat zitten kletsen met iemand uit Schotland, zij was verpleegster en was hier om te werken. We hebben nog een stukje van The Gringe gekeken, het is hier bijna kerst, dus allerlei kerstfilms op tv. Er kwam iemand bij ons zitten, waar we nog een tijd mee hebben zitten kletsen. Om 9 uur ging de bar dicht en toen hadden we het ook wel gehad eigenlijk. We zijn lekker naar bed gegaan, om half 10 ging het licht uit.
Zo moe, lekker geslapen! Moest er wel ’s nachts uit om te plassen, maar kon gelukkig weer in slaap komen. Rond half 7 ben ik opgestaan, 7 uur was het ontbijt en om half 8 wilde Henning alweer op pad. Vonden we wel erg vroeg, maar dat had te maken met het getij.
Ontbijt bestond uit allerlei cereals, toast, yoghurt en koffie, thee en jus d’orange. Ik heb lekker wat yoghurt en toast gegeten, vond de boter alleen erg zout.
Om half 8 zat iedereen weer in de auto en gingen we op pad naar het regenwoud bij Central Station. Tijdens de rit over het strand zagen we weer een dingo! En later zag ik er nog een verstopt in de duinpan! Ik heb ook een paar adelaars gezien, maar we gingen te snel om daar een foto van te maken.
De rit over het strand ging goed, we konden lekker doorrijden. Maar toen gingen we van het strand af….en wederom is de term “hobbelig” voor deze rit een understatement!!! Mijn hemel, het was nog erger dan gisteren!!!! Deze weg was alleen maar zand met echt enorme gaten erin, dus we werden allemaal van links naar rechts en echt van voren naar achteren geslingerd!!! Ik was zo blij dat ik de stoel voorin had en dat ik in een gordel zat!!!
Gelukkig duurde dit niet zo heel lang en gelukkig had het geregend, anders hadden we misschien nog vast komen te zitten! Bij Central Station stond een toilet en daar vertelde Henning het een en ander over de bomen die we daar zagen en hoe we het pad liep. We moesten hier vandaan het pad volgen naar Pine Bay, daar zou hij ons met de auto opwachten. Het was een wandeling van ongeveer 2 kilometer, daar zouden we zo ongeveer een half uur over doen.
Henning had ons voordat we bij Central Station gewaarschuwd voor bloedzuigers….fijn, ik had gelukkig mijn insectenspray al mee. Ik wilde ook mijn jas aandoen, had geen zin om zo’n beest in mijn nek te krijgen! Maar het was te heet om het aan te doen en uiteindelijk zou het niet zo erg zijn. De insectenspray moest al genoeg zijn…
Nu leek het wel alsof de meeste mensen uit de groep dachten dat het een wedstrijd was, zodra ze losgelaten werden liepen ze meteen naar de afgesproken plek. Ik kijk altijd graag om mij heen en liep daardoor achteraan… maakte niet veel uit, want je kon alleen het pad volgen, maar het is toch geen fijn gevoel om alleen door een regenwoud te lopen! Daarbij had ik door Henning’s waarschuwing het idee dat ik bij iedere druppel, insect of besje dat naar beneden kwam, er een bloedzuiger op me zat! Echt als je eenmaal aan beestjes denkt, voel je ze overal.
In het woud waren echt megagrote bomen, echt geweldig! En ontzettend veel krekels, wat een herrie, was echt oorverdovend af en toe! Je vraagt je af of ze net zoveel herrie maken als er niemand langs komt…
Zoveel te zien, moest echt om de zoveel tijd stilstaan om een foto te maken! Als afgesproken stond Henning bij Pine Bay met koffie en thee op ons te wachten. En hier zei Henning dat we vooral onder onze voeten moesten kijken of daar een bloedzuiger kon zitten, want dat vonden ze een fijne plek….now he tells me!!! Dat was de enige plek waar ik niet gespoten heb! We hebben even wat gedronken en zijn toen naar Lake McKenzie gereden. En wederom was het weer een heerlijke rit!
We hadden vandaag echt mazzel, blauwe lucht en een lekker zonnetje. Blij dat we hier vandaag naartoe gingen. Lake McKenzie is ontzettend groot en het is puur water wat er in zit, heeft een hele lage ph-waarde. Je vraagt je af hoe zoiets groots op een zandbank kan ontstaan, zand houd geen water vast. Maar er is ooit een bodem van bladeren enz geweest, waar in de loop der eeuwen regenwater op is gevallen en zo is dit meer ontstaan.
Het was echt heel erg mooi, blauw, helder water en wit zand…Ik ben niet het water in geweest, maar heb lekker langs de kant zitten schrijven. Om 12 uur hadden we een lunch, niet aan het meer, maar bij de toiletgebouwen. Ivm de dingo’s mag je geen eten meenemen naar het meer, maar bij de toiletten hebben ze een paar picknick tafels neergezet met een groot hek er omheen, zodat je daar kunt eten zonder dat een dingo het komt stelen. Neemt niet weg dat er geen andere beesten zijn die je eten weg kunnen kapen…Kookaburra’s bijvoorbeeld! Dat zijn witte vogels met een grote zwarte snavel, als het goed is maken ze een soort lacherig geluid, maar dat heb ik nog niet gehoord. Ik heb er wel een vlakbij ons zien zitten toen Henning bezig was het eten voor ons neer te zetten. Er waren ook andere organisaties die met groepen hier waren en die waren bezig met een bbq, rook ontzettend lekker…helaas geen bbq voor ons, wij kregen wraps die we konden vullen met allerlei groente en vlees. Was ook lekker. Toen we klaar waren met eten liep er een soort leguaan langs, was volgens een andere gids nog maar een baby, maar het had toch al een aardige lengte. Uiteraard sprong iedereen erop af om een foto te maken…
Goed, na het eten moesten we dus die heerlijke rit terug naar het strand….dus nu dubbel de tijd zeg maar! Op de heenweg hadden we nog mazzel dat we van het ene punt naar het andere punt konden, nu moesten we in een keer door naar het einde, Henning zei al dat als er iemand was die het idee had dat zijn lunch weer terug kwam, meteen aan de bel moest trekken, dan zou hij even stoppen….Man geloof dat iedereen blij was dat we weer op het strand stonden!
We hebben nog even een pauze gehouden en daar zag ik wel een paar duizend kleine zandballetjes en kleine gaatjes in het zand. De balletjes bleken gemaakt te zijn door zandkrabbetjes, die nu onder de grond aan het slapen waren…nu heb ik dit wel eens gezien op tv, maar die krabbetjes leken te groot om door die kleine gaatjes onder de grond te kunnen…maar het zag er wel gaaf uit eigenlijk, het waren er echt veel!
We hadden mazzel met het pontje, hij lag aan het eiland en wij pasten er nog bij, dus we hoefden niet te wachten. Toen we weer op het vasteland waren reden we terug naar Rainbow Beach, waar de grote groep ons weer verliet en de mensen die doorgingen naar Noosa Heads, konden hier nog even naar de toilet.
En ipv de dollemansrit op de heenweg, konden we nu over het strand naar Noosa terug!! Dat was wel gaaf! We gingen eerst een stuk strand op met ontzettend mooie bergen ernaast, mooie rode, oranje en gele kleuren. Ergens halverwege stopten we voor nog een laatste kop thee of koffie.
Na een paar minuten ging Henning ergens een weg op en kwamen we aan de andere kant op een strand uit, dit was de 40 mile Beach. Dit was nogal eentonig, alleen maar strand en bomen aan de andere kant. Mensen konden hier kamperen. Het was mooi, de zon scheen nog steeds en als er een wolk voor kwam, kregen de randjes de kleuren van de regenboog!
Aan het einde hiervan kwamen we uit in de Everglades, waar ik 2 kangoeroes weg zag springen! Helaas niet meer gezien.
Hier moesten we met een pontje de Noosa River over, hier moesten we wel even wachten, de pontjes waren niet zo groot er konden niet zoveel auto’s op.
Daarna zetten we iedereen weer af en was ik weer terug in de hostel. O ja ik had het er nog met mensen over gehad of we Henning iets zouden geven, maar dat deden ze niet. Volgens iemand wisten ze dat er juist veel backpackers deze tour deden, die hadden niet zoveel geld, dus ze verwachtten er ook niets van….wat ik eigenlijk grote onzin vond, want die tour was niet echt goedkoop. Als je die tour kon betalen, kon er ook heus wel wat af voor de gids die toch 2 dagen met je mee was! Dus ik heb hem wel iets gegeven, geen idee wat de standaard ervoor was, maar het was beter dan niets en ik geloof wel dat hij er blij mee was!
Toen was ik dus weer terug in de Noosa Heads yha…dit keer kreeg ik een kamer boven het restaurant, fijn kon ik mijn koffer meeslepen de trap op. Het was nu natuurlijk zondag en daarmee was het geluid ook een stuk rustiger, niet zo hard als afgelopen vrijdag! Dit keer had ik het bovenste bed in een kamer van 4. Ik heb eerst mijn voeten gewassen, al dat zand!!! En toen zag ik hoe verbrand ik was!! Bij Lake McKenzie had ik me wel ingesmeerd, maar denk dat ik mijn voeten toch heb overgeslagen, knalrood! En mijn nek en schouders hadden ook een mooi kleurtje! Pas toen ik het zag, voelde ik het ook, niet fijn!
Ik heb ergens lekker pasta bolognaise gegeten, dacht dat het niet zoveel was en heb ook wat knoflookbrood besteld…maar dat bleek toch teveel van het goede…ik heb het mee terug genomen naar de hostel. Er was een groep aan het koken in de keuken en ik heb het daar afgegeven in ruil voor wat watermeloen, erg lekker!
Ik lag er wel als eerste in, was een druk weekend! De meiden gingen nog uit, maar ik heb ze niet meer terug horen komen. Het geluid in het restaurant viel nu ook wel mee, dus ik ben snel in slaap gevallen!
Vanmorgen was ik toch alweer vroeg wakker, moest er weer uit om te plassen. Om half 7 stond ik al op, lakens eraf en aangekleed. Zat om 7 uur al beneden om te wachten tot de receptie open ging om half 8. Dan kon ik de sleutel inleveren en mijn deposit terug krijgen.
Om 8 uur had ik de bus terug naar Brisbane. Onderweg bleek er een vrachtwagen geschaard te zijn, om de file een beetje te ontwijken hebben we een omweg genomen. Zag daar een meer vol met blauwe lelies, erg mooi!
Bij de Australia Zoo stapte vrijwel iedereen uit en toen dacht ik dat we door zouden gaan naar Brisbane…maar we gingen de andere kant op. Dacht eerst dat dat een snellere route naar de snelweg was, maar we gingen echt naar een andere plaats…bleek dat we daar een pauze gingen houden en nog wat mensen moesten ophalen…
Maar daarna gingen we dan echt op weg! Ik zou rond half 12 in Brisbane aankomen, maar dat werd uiteindelijk iets meer dan een half uur later. Geen probleem ik had de tijd.
Ik heb meteen bij de supermarkt wat boodschappen gedaan en ik ben naar de hostel gegaan. Kreeg nu een kamer met een tweepersoonsbed, kraakte als een gek en de ramen gingen niet helemaal dicht!
Ik had gisteren al geregeld dat ik nog een nacht langer in Brisbane kon blijven, doordat ik ziek was vorige week heb ik niet veel van de stad kunnen zien. En deze middag was ook zo om met het uitzoeken van wat ik met de feestdagen ging doen. Het is toch best lastig en daar werd ik wat zenuwachtig van, maar uiteindelijk heb ik de tablet uitgezet en het licht uitgedaan, morgen weer een dag!

Groetjes,
Linda